Χθες έτυχε να βρίσκομαι σε μια διαφημιστική εταιρία εξαιρετικά επιτυχημένη για μια αγγαρεία της αδερφής μου. Δεν ήθελα να ξυπνήσω με τίποτα, καφέ δεν είχα προλάβει να πιω και έπρεπε να βρίσκομαι εκεί στις 9.
Η διάθεσή μου ήταν κάτι χειρότερο από χάλια.
Μόλις μπήκα μέσα και ζήτησα την κυρία με την οποία είχα ραντεβού, μου έδειξαν ένα γραφείο στο βάθος όπου βρισκόταν μια γυναίκα που μιλούσε έντονα στο τηλέφωνο.
Δίστασα αλλά χτύπησα τη τζαμένια πόρτα της γιατί ήθελα να τελειώνω.
Μου έκανε νόημα να καθίσω ενώ εκείνη εξακολουθούσε να μιλάει στο τηλέφωνο ρίχνοντας βέβαια τους τόνους και έχοντας διάθεση να τελειώσει το τηλεφώνημά της.
Όσο εκείνη συνέχιζε να μιλάει, την παρατηρούσα και διαπίστωνα ότι πρόκειται για τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Η γυναίκα ήταν bitch. Έπρεπε πάση θυσία να γίνει αυτό που ήθελε με έναν άκρατο δυναμισμό και ένα πείσμα που έσπαγε κόκαλα.
Μαλλί λιτό αλλά φροντισμένο, κοστούμι μαύρο, σιέλ πουκάμισο, γκρι γόβες και …ναι… ένα βραχιόλι ποδιού στον δεξί της αστράγαλο που έκανε τόσο σέξυ και τόσο σικ την εμφάνισή της, υπογραμμίζοντας το δυναμισμό με την θηλυκότητα και συνάμα την επαναστατικότητά της.
Έκλεισε το τηλέφωνο και εγώ παρατηρούσα ακόμη το βραχιόλι στο πόδι της, αυτή την τόσο λεπτή αλλά προσεγμένη αλυσίδα που σε έκανε και μόνο αυτή να αλλάξεις γνώμη γι αυτή τη γυναίκα. Δεν με χαιρέτησε, δε μου συστήθηκε, μου είπε μόνο : Κοσμώ τους αστραγάλους μου για να αντιλαμβάνονται όλοι ότι δεν επιδέχονται δεσμά…..